.svg) |
| منبع: ویکیپدیا |
جمهوری کامرون را «آفریقای کوچک» می‌نامند. همه آن چه در جاهای مختلف آفریقا دیده می‌شود، از صحرا و جنگ و بیابان و کوه و ساحل و علفزار، در این کشور وجود دارد. این سرزمین از دوران نوسنگی (بگیریم همان عصر حجر) مسکونی بوده است و «باکا»ها از قدیمی‌ترین ساکنان این سرزمین حساب می‌شوند. تمدن «سائو» از حدود سال ۵۰۰ میلادی در اطراف دریاچه چاد (مشترک بین کامرون و چاد) شکل گرفته، ولی سابقه شکارچی-گردآورندگان «بائو» در جنگل‌های جنوب‌شرقی به چند قرن پیش از میلاد باز می‌گردد.
کاشفان پرتغالی که در سال ۱۴۷۲ به سواحل این کشور رسیدند، به خاطر فراوانی میگو در رودخانه «ووری»، نام رود و سپس منطقه را Rio dos Camarões یا «رودخانه میگو» نامگذاری کردند که در انگلیسی به کامرون تبدیل شد. اوایل قرن نوزدهم میلادی، «مودیبو آداما» رییس سربازان «فولانی» علیه جمعیت غیرمسلمان کامرون (مبلغان مذهبی اروپایی‌هایی با انگیزه‌های اقتصادی از سواحل به سمت مرکز کشور آمده بودند) اعلام جهاد کرد و «امارت آداماوا» را در شمال کامرون بنا کرد، که بخش بزرگی از شبکه تجارت برده مسلمانان شد.
 |
| میگوی رود ووری. منبع: ویکیپدیا |
امپراتوری آلمان در سال ۱۸۸۴ این ناحیه را «کلنی» خود اعلام کرد. با شکست آلمان در جنگ جهانی اول، کامرون به زیر سلطه کشورهای برنده جنگ درآمد و بین انگلیس و فرانسه تقسیم شد. کامرون فرانسه، در اقتصاد کشور مادر ادغام شد و این باعث پیشرفت اقتصاد و بهبود زیرساخت‌های کشور شد. فرانسه هم مانند آلمان، از کار اجباری شهروندان کامرون بهره می‌برد. انگلیسی‌ها، ناحیه خودشان را از کشور همسایه، نیجریه، اداره می‌کردند. در سال ۱۹۴۶ و با انتقال سلطه مستعمرات آلمان به سازمان ملل، مساله اتحاد کامرون بسیار جدی شد و فرانسه، حزب رادیکال UPC (اتحاد مردمی کامرون) را غیرقانونی و رهبرش را ترور کرد.
اندکی گذشته از نیمه شب یکم ژانویه ۱۹۶۰، کامرون شمالی به ریاست جمهوری «احمدو آهیجو» از فرانسه مستقل شد. یکم اکتبر ۱۹۶۱ هم کامرون جنوبی از انگلستان مستقل شد و برای تشکیل «جمهوری فدرال کامرون»، به کامرون شمالی پیوست.
 |
| دستور زبان باموم. شاه نجویا در ابتدای قرن بیستم دستور داد که خط از تصویرنگاری به الفبایی تغییر یابد. منبع: ویکیپدیا |
آهیجو به بهانه جنگ در جریان با UPC همه قدرت را در دستان رییس جمهور متمرکز کرد. حزب او CNU (اتحاد ملی کامرون) در سال ۱۹۶۶ تنها حزب کشور شد و شش سال بعد، نظام فدرالی هم به پای تشکیل «جمهوری متحد کامرون» قربانی شد. مدل اقتصادی «لیبرالی کنترل شده» او، مخلوطی از اقتصاد کاپیتالیستی و سوسیالیستی، شکست خورد و بالاخره در سال ۱۹۸۲ او جای خودش را به «پل بیا» داد، که بیش از آهیجو به شیوه‌های دموکراتیک پایبند بود، ولی بعد از اینکه کودتای نظامی علیه او شکست خورد، همان روش کشورداری آهیجو را پیش گرفت.
دوالا چارلز لالان در اولین سالهای بعد از جنگ جهانی اول، نخستین تیم فوتبال کامرون را درست کرد. فدراسیون ورزش در سال ۱۹۴۷ توسط کلنل باودیمن تشکیل شد که وظیفه تنظیم برنامه ورزش و مخصوصا فوتبال در نیروهای مسلح را به عهده داشت. اولین بازی فوتبال در کامرون، بین یک تیم آماتور فرانسوی و منتخبی از دو شهر یائونده و دوالا در سال ۱۹۵۵ برگزار شد. فدراسیون فوتبال کامرون در سال ۱۹۵۹ آغاز به کار کرد و سه سال بعد عضو فیفا شد. کامرون، لیگ حرفه‌ای و آماتور دارد، ولی همه بازیکنان تیم ملی کامرون (جز دو نفر) در لیگ‌های خارجی بازی می‌کنند. «شیرهای رام‌نشدنی» فقط دو بار در مرحله‌نهایی ده جام جهانی گذشته غایب بوده‌اند.
هنوز هم خاطره‌انگیزترین بازی این تیم، دیدار اول جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا و گل فرانسوا اومام-بی‌ییک است. پیروزی کامرون با ماکاناکی و میلا بر آن آرژانتین عالی، هنوز هم برای من از درک نکردنی‌های فوتبال است. باخت (شاید ناحق) به انگلیس در مرحله یک‌چهارم‌نهایی، رتبه هشتم را برای کامرون به همراه داشت. امسال با آلکس سانگ، ماکسیم شوپو-موتینگ، ام‌بیا و ماتیپ که در باشگاه‌های بهتری در مقایسه با سایرین بازی می‌کنند و نیز ستاره دهه گذشته فوتبال کامرون، ساموئل اتوئو که فعلا در هیچ باشگاهی بازی نمی‌کند، کامرون تیم به نسبت مناسبی دارد. از سوی دیگر همگروهی با برزیل به تنهایی نیمی از امید به صعود هر تیمی را نابود می‌کند، چه برسد به اینکه مکزیک و کرواسی با انگیزه هم در آن گروه باشند.
 |
| گل بازی افتتاحیه جام جهانی ۱۹۹۰ به آرژانتین. منبع: رپوبلیکا اسپرت |
این نوشته ترجمه‌ای است از کامرون و فوتبال در کامرون در ویکیپدیا و نیز تاریخ فدراسیون فوتبال کامرون
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر